Mooiste dag van je leven

Strijden of rust? Ergens in Spanje lig ik midden in de natuur te genieten van de rust. Wat is dat heerlijk! Een uitzicht met alleen maar bergen en bomen. De zon, een licht briesje en de vogels die fluiten. Wat een rust! Mijn dag kan niet meer stuk. Eigenlijk zou ik altijd meer rust in mijn leven willen. Vorig jaar ben ik bewust gestopt met hulpverlening en dat gaf al heel wat lucht. Maar eigenlijk nog niet genoeg. Er moet nog iets veranderen. Al jaren strijd ik tegen onrecht, discriminatie, racisme, ongelijkheid, seksisme en zo. Niet als activist. Ik ga niet naar demonstraties, maar laat wel van me horen. Door middel van artikelen in de krant, reacties op social media of in gesprekken. Mijn motto was: “Stand up for what you believe in, even if it means standing alone.” Eigenlijk leverde me dat heel veel frustraties op en het had ook nog andere negatieve gevolgen. Ik raakte er al eens een vriendin door kwijt en bijna gebeurde dat weer. Het zorgde er ook voor dat een opdracht niet door ging. Was dat wat ik wilde? Ging mijn motto nog op? Was het tijd voor een wat mildere Amina? Zou me dat nog meer rust brengen? Kon ik dat wel? Daar in Spanje nam ik me in ieder geval voor het te proberen. Maar wilde nog wel even gezegd hebben: - Zwarte Piet is racisme. Mensen van kleur hebben er last van! Het feest kan evengoed leuk zijn met andere Pieten! - Kinderen en jongeren met een andere culturele achtergrond hebben ook kansen nodig. Ga uit van gelijke kansen, zorg voor een positieve benadering en verplaats je in het kind. - Moslimvrouwen met een hoofddoek zijn niet dom. De meeste hebben er zelf voor gekozen. - In de islam zijn man en vrouw gelijk. - Mensen met een andere huidskleur willen ook gezien worden en gelijkwaardig behandeld. Misschien beginnen ze daarom wel een eigen omroep. - Vluchtelingen uit Syrië en Afghanistan zijn even belangrijk als vluchtelingen uit Oekraïne. Iedereen die hier nog uitspraken over doet, zou van mij geen last meer hebben. Wat niet betekende dat ik het met je eens ben. Dacht ik…. Want net terug van vakantie was ik ergens op bezoek voor een verjaardag. Het gesprek kwam op de vluchtelingen uit Oekraïne. De jarige vertelde dat haar zus kinderen uit Oekraïne les geeft en zei dat zij ook meteen dacht ‘die kinderen zou ik wel willen helpen’. Quasi nonchalant merkte ik op dat er al heel lang vluchtelingen kinderen in Nederland zijn. Maar dat was anders volgens haar. Dat waren gelukzoekers!!!!!! Shit, wat nu? Moest ik me nu stilhouden omdat ik me dat voorgenomen had? Dat kon ik echt niet. Maar ik bleef wel rustig en netjes en probeerde zo goed mogelijk uit te leggen dat we allemaal op zoek zijn naar geluk. Dat wanneer in een land oorlog is, iedereen op zoek gaat naar veiligheid voor zichzelf en de kinderen. Daarna ontmoette ik twee vrouwen, apart van elkaar, die ook ‘strijden' en nadat ik vertelde wat ik me voorgenomen had, vroegen ze mij niet op te geven en om samen te strijden. In een podcast vertelde Naeeda Aurangzeb over haar boeken 365 dagen Nederlander en 365 dagen Vrouw en zei: “Als je eenmaal leert zien waar ongelijkheid zit, kun je nooit meer niet zien”. En dat is zo. Ik kan het mij nog zo hard voornemen, maar als ik weer ongelijkheid of onrecht zie, zal ik er wel iets mee moeten doen. Wat ik wel kan veranderen is de manier waarop. En de manier waarop het mij raakt. Hopelijk gaat dat dan wel wat rust brengen. Amina Sebbar Juli 2022 Foto: https://www.facebook.com/sarahstylefs

Bij de Belastingdienst is jaren sprake geweest van institutioneel racisme. Mensen werden eruit gepikt op grond van afkomst, leeftijd of geslacht. Ruim 11.000 mensen met een dubbele nationaliteit zijn door de Belastingdienst strenger gecontroleerd dan andere Nederlanders. De tweede nationaliteit was een officieel selectiecriterium om te bepalen of er een verhoogde kans was op fraude. Mensenlevens zijn kapot gemaakt. Kinderen uit huis geplaatst en bij hun ouders weggehouden. Vreselijk! En ze waren zich dus heel goed bewust van wat ze deden. Soms zijn mensen zich er niet bewust van dat de dingen die ze zeggen kwetsend zijn. Zo vertelde mij iemand dat mijn kleindochter haar deed denken aan de kindjes die ze gezien had in Gambia. Ja, zei ik, dat is niet gek, want haar opa komt uit Gambia. Geen probleem dat ze dat tegen mij zei, maar een tijdje later zei ze het ook tegen mijn dochter waar mijn kleindochter bij stond. En dan denk ik: wat doet dit met haar? Wat doet dit met haar zelfbeeld, haar zelfvertrouwen? Moet zij zich gaan identificeren met kinderen uit Gambia of uit Marokko, waar haar andere opa vandaan komt? Nee, ze is een meisje uit Amsterdam, uit Nederland! Ze is zichzelf. Ze is uniek! Een andere situatie maakte ik mee met mijn man die net een paar weken naar Marokko was geweest en dus lekker verkleurd. Hij kwam binnen in een kamer waar verschillende mensen zaten en ook iemand die hij al heel lang niet gezien had. Die persoon keek hem aan en riep: zo hé zwarte aap! Mijn dochter zat ook in de kamer en was hier nogal overstuur door. Zwarte aap!? Hoezo dan!? Zijn dus alle zwarte mensen apen? Mensen staan er niet bij stil wat ze zeggen. Wat het met een ander kan doen. Van sommige mensen verwacht je wel dat ze er wat beter over nadenken. Zoals mensen die zeggen zich in te zetten voor de inclusieve samenleving. Hoewel iedereen daar iets anders onder lijkt te verstaan. Zo was ik voor de gemeenteraadsverkiezingen in gesprek met twee lijsttrekkers. We spraken over het event dat ik aan het organiseren was en dat het alleen voor vrouwen was. Dat was volgens een van hen niet inclusief. Maar ik gaf aan dat vrouwen daar behoefte aan hebben. Ja, zei hij, dat snap ik als ze pas in Nederland zijn, maar langzaam aan moet het dan toch wel naar gemengd. Nee, zei ik, ook dan niet! In een inclusieve samenleving moet iedereen zich thuis kunnen voelen en dus moet je kijken naar individuele behoeften. Afgelopen vrijdagavond was de eerste uitzending van Omroep Zwart op tv. De kijkcijfers vielen tegen en Hart van Nederland deed daar melding van op Facebook. Toen was het hek natuurlijk van de dam. En iedereen wist precies wat te zeggen! “Dit was pas discriminatie! Want waarom heet het omroep Zwart? Zwarte Piet mag toch ook niet. Hoe kun je racisme uitroeien als ze het zelf doen!” En nog een heleboel lelijkheid. Ook de voorzitter van een organisatie die staat voor respect reageerde en die sloeg dus ook de plank (weer) volkomen mis. Hij schreef: ‘Men wil graag integreren en als Nederlander gezien worden, maar ondertussen zorgen ze voor scheiding’. Als Nederlander gezien worden!? ZE ZIJN NEDERLANDER! En hoezo zorgen ze voor scheiding? Wanneer men (bijvoorbeeld deze voorzitter!) speciaal iets voor de lhbti groep organiseert zorg je toch ook niet voor scheiding. Die groep heeft daar behoefte aan en daar komt men aan tegemoet. Waarom kan dat bij een andere groep dan niet? Mensen met een andere huidskleur hebben zich nooit gehoord, gezien en vertegenwoordigd gevoeld in alles wat op tv aangeboden werd, dus dan moet je wel zelf iets ondernemen. Misschien had de naam anders gekund, maar ik begrijp het wel. Elke andere naam zou de lading niet dekken. Want schrijven zij op hun website: In het Nederlands is het woord zwart vaak negatief, of eng. Tot nu. Dat is klaar. Want ZWART is positief, krachtig en uitnodigend. Neem eens een kijkje op www.omroepzwart.nl en begrijp meer. Het was mooi geweest wanneer Omroep Zwart niet nodig was geweest, maar helaas is dat nog lang niet zo ver in onze – nog lang niet – inclusieve samenleving.

Curling ouders’ zijn ouders die de weg willen vrijmaken in het leven van hun kind(eren). Ze beschermen hun kind voor alles wat kan gebeuren en doen veel moeite om dit voor de kinderen te regelen. Op die manier leren de kinderen niet omgaan met teleurstellingen. En daar zit het leven vol van. Als ze kind zijn, maar ook later in hun volwassen leven. Dus is het beter hen te leren ermee omgaan als ze nog klein zijn.